نژاد پاگ                   

پاگ یک نژاد سگ منشا گرفته از چین است، با ویژگی های فیزیکی متمایز صورت چین و چروک، پوزه کوتاه و دم پیچ خورده. این نژاد دارای موهایی ظریف و براق است که در رنگ‌های مختلف، اغلب قهوه‌ای روشن (حنایی) یا سیاه، و بدنی فشرده و مربعی با ماهیچه‌های توسعه یافته و ضخیم در سراسر بدن وجود دارد.

پاگ در قرن شانزدهم از چین به اروپا آورده شد و در اروپای غربی توسط خانه نارنجی هلند و خانه استوارت رایج شد. در انگلستان، در قرن نوزدهم، ملکه ویکتوریا اشتیاق به پاگ داشت که آن را به سایر اعضای خانواده سلطنتی منتقل کرد.

پاگ‌ها به عنوان سگ‌های همدم اجتماعی و ملایم شناخته می‌شوند. American Kennel Club شخصیت این نژاد را به عنوان "خونسرد و جذاب" توصیف می کند. پاگ ها تا قرن بیست و یکم محبوب هستند.

ویژگیهای فیزیکی

در حالی که پاگ‌هایی که در چاپ‌های قرن هجدهم به تصویر کشیده می‌شوند، معمولاً بلند و لاغر هستند، ترجیحات نژاد مدرن برای بدنی مربع شکل، فرم فشرده، سینه عمیق و ماهیچه‌های توسعه‌یافته است. موهای صاف و براق آنها می تواند حنایی، حنایی زردآلو، حنایی نقره ای یا سیاه باشد. نشانه ها به وضوح مشخص شده اند و ردی از یک خط سیاه از پس سر تا دم وجود دارد. دم معمولاً روی لگن به سمت پشت می‌پیچد.

پاگ ها دو شکل مجزا برای گوش دارند، "رز" و "دکمه". گوش های "رز" کوچکتر از سبک استاندارد گوش های "دکمه ای" هستند و با لبه جلویی در کنار سر تا می شوند. اولویت پرورش به گوش های سبک "دکمه ای" می رود.

پاهای پاگ قوی، صاف، با طول متوسط ​​هستند و به خوبی در زیر بدن قرار دارند. شانه های آنها نسبتاً عقب افتاده است. قوزک پاهایشان محکم، پاهایشان کوچک، انگشتانشان خوب شکافته و ناخن هایشان سیاه است. دندان‌های پایین معمولاً بیشتر از دندان‌های بالایی خود بیرون می‌زنند.

خلق و خوی

این نژاد غالباً با عبارت لاتین multum in parvo یا «خیلی کم» یا «سگ زیاد در یک فضای کوچک» توصیف می‌شود، که اشاره به شخصیت قابل توجه و جذاب پاگ، علی‌رغم اندازه کوچک آن دارد. پاگ ها با اراده قوی هستند اما به ندرت پرخاشگر هستند و برای خانواده هایی که بچه دارند مناسب هستند. اکثر این نژاد به کودکان و حتی نوزادان علاقه زیادی دارند و به اندازه کافی قوی هستند که به درستی با آنها بازی کنند. بسته به خلق و خوی صاحبشان، آنها می توانند ساکت و مطیع و در عین حال سرزنده و شوخی کننده باشند. پاگ ها تمایل دارند که نسبت به خلق و خوی صاحبان خود حساس باشند و معمولا مشتاق جلب رضایت آنها هستند. پاگ ها بازیگوش هستند و با همراهی انسان ها رشد می کنند. آنها همچنین طبیعتی خوابالو دارند و زمان زیادی را صرف چرت زدن می کنند. پاگ‌ها اغلب «سایه‌ها» نامیده می‌شوند، زیرا آنها صاحبان خود را در اطراف دنبال می‌کنند و دوست دارند نزدیک به او بمانند و ولع توجه و محبت صاحبان خود را دارند.

پاگ ها علاقه زیادی به حوادث خنده دار داشته و واکنش خیلی جالبی نسبت به اتفاقات خنده دار نشان می دهند. آنها علاقه ای به گاز گرفتن ندترند و آناتومی فک آنها باعث شده قدرت فک کمی داشته باشند و نتوانند گاز خطرناک بگیرند.

تولد و تولید مثل

بارداری پاگ به طور متوسط ​​63 روز طول می کشد. میانگین تعداد توله برای پاگ ها 4 تا 6 توله است، اگرچه این می تواند از 1 تا 9 متفاوت باشد و هنوز هم طبیعی در نظر گرفته شود. با توجه به اندازه نسبی جمجمه نوزادان به کانال زایمان، پاگ ها به شدت مستعد زایمان سزارین هستند.

تاریخچه پاگ در چین

پاگ ها در قرن شانزدهم از چین به اروپا آورده شدند. سگ‌های مشابه در دوران سلسله سونگ در دربار امپراتوری محبوب بودند.

در زمان های قدیم، پاگ ها برای همراهی خانواده های حاکم در چین پرورش داده می شدند. امپراتوران چین برای سگ‌های خانگی ارزش زیادی قائل بودند و سگ‌های سلطنتی به صورت لاکچری نگهداری می‌شدند و توسط سربازان محافظت می‌شدند. پاگ ها بعداً به سایر نقاط آسیا گسترش یافتند. در تبت، راهبان بودایی پاگ ها را به عنوان حیوانات خانگی در صومعه های خود نگهداری می کردند. این نژاد از زمان های قدیم ارادت محبت آمیز خود را به صاحبان خود حفظ کرده است.

مشکلات سلامتی

از آنجایی که پاگ ها فاقد پوزه بلند و برجستگی های اسکلتی برجسته ابرو هستند، مستعد آسیب های چشمی مانند پروپتوز (بیرون زدگی چشم)، زخم قرنیه و آنتروپیون (به داخل رفتگی پلک چشم)هستند. آنها همچنین دارای سوراخ های بینی فشرده‌ای هستند که بسیاری را مستعد مشکلات تنفسی می‌کند یا قادر به تنظیم موثر دمای خود از طریق تبخیر از زبان با نفس نفس زدن نیستند. دمای طبیعی بدن پاگ بین 38 درجه سانتیگراد و 39 درجه سانتیگراد است. اگر این دما به 41 درجه سانتیگراد افزایش یابد، نیاز اکسیژن به شدت افزایش می یابد و خنک شدن فوری لازم است. اگر دمای بدن به 42 درجه سانتیگراد برسد، نارسایی اندامها ممکن است رخ دهد. مشکلات تنفسی آن‌ها می‌تواند با استرس‌های ناشی از سفر در محموله‌های هوایی، که ممکن است شامل دمای بالا باشد، بدتر شود. پس از مرگ پاگ ها و دیگر نژادهای براکی سفالیک، چندین شرکت هواپیمایی یا حمل و نقل آنها را در محموله ممنوع کردند یا محدودیت های فصلی وضع کردند.

پاگ هایی که عمدتاً زندگی کم تحرکی دارند، می توانند مستعد چاقی باشند، هرچند که با ورزش منظم و رژیم غذایی سالم می توان از آن اجتناب کرد. چاقی باید به دلیل شیوع بالا، مشکلات سلامتی مرتبط و ماهیت برگشت پذیر این اختلال به عنوان یک اولویت بهداشتی در پاگ ها در نظر گرفته شود. میانگین طول عمر پاگ ها 11 سال است که با سایر نژادهای هم اندازه مطابقت دارد.

بیماری های متداول

سگهای پاگ مستعد ابتلا به سندرم انسدادی راه هوایی براکی سفالیک (BAOS) هستند که باعث ناراحتی تنفسی در نژادهای پوزه کوتاه می شود. پاگ ها کام نرم کشیده ای دارند. وقتی هیجان زده می شوند، مستعد «عطسه معکوس» هستند که باعث می شود به سرعت (و ظاهراً سخت) نفس بکشند و خرخر کنند. نام دامپزشکی این حالت رفلکس گلو حلق است و به دلیل گیر کردن مایع یا مخاط در زیر کام و تحریک گلو و محدود شدن تنفس ایجاد می شود. عطسه معکوس معمولاً مضر نیست، و ماساژ دادن گلوی سگ یا پوشاندن بینی او به منظور تنفس از طریق دهان اغلب می‌تواند دوره عطسه را کوتاه کند.

برخی از پاگ ها نیز با نارسایی های تنگی سوراخ بینی ( stenotic nares ) به دنیا می آیند که می توانند تنفس آنها را دشوار کنند. در موارد جدی، تنفس را سخت‌تر می‌کند و فشار مضاعفی بر حنجره وارد می‌کند. در برخی موارد، سگ ممکن است در اثر راه های هوایی مسدود شده بی هوش شود. اگر این اتفاق افتاد، باید از دامپزشک خود بپرسید که آیا برای باز کردن سوراخ‌های بینی به جراحی نیاز است یا خیر.

چشم های بیرون زده در سگهای پاگ

بیرون زدگی یا پرولاپس چشم و یک مشکل رایج در بین پاگ ها و دیگر نژادهای براکی سفالیک است و می تواند در اثر ضربه به سر یا گردن ایجاد شود. در حالی که معمولاً می توان چشم را توسط صاحب یا دامپزشک به داخل حفره خود برگرداند، معمولاً مراجعه به دامپزشکی توصیه می شود. اگر پرولاپس اتفاق بیفتد، پاگ ممکن است به جراحی نیاز داشته باشد.

پاگ ها چین و چروک های زیادی در صورت خود دارند، بنابراین صاحبان اغلب داخل چین ها را تمیز می کنند تا از تحریک و عفونت جلوگیری کنند. اگر این کار انجام نشود، سگ ممکن است به بیماری معروف به درماتیت چین خوردگی پوست مبتلا شود.

در یک بررسی در سال 2010 که توسط بنیاد ارتوپدی برای حیوانات انجام شد، تشکیل غیرطبیعی حفره مفصل ران، که به عنوان دیسپلازی هیپ شناخته می‌شود، تقریباً 64 درصد از پاگ‌ها را تحت تأثیر قرار داد. این نژاد در بین 157 نژاد آزمایش شده در رتبه دوم قرار گرفت که بدترین آسیب را تحت تأثیر این وضعیت دارند.

پاگ ها یکی از چندین نژادی هستند که نسبت به سگ های دیگر مستعد ابتلا به جرب دمودکتیک هستند که به آن "دمودکس" نیز می گویند. این وضعیت زمانی ایجاد می‌شود که کنه‌های انگلی که اغلب بدون ایجاد علائم در پوست سگ وجود دارند، اجازه آسیب رساندن به آن‌ها را داشته باشند زیرا میزبان آن‌ها سیستم ایمنی ضعیفی دارد. این یک مشکل برای بسیاری از پاگ های جوان است، اگرچه معمولاً یک مشکل عمده نیست، و به راحتی قابل درمان است، اما برخی از آنها به ویژه مستعد ابتلا هستند و با شکل سیستمیک این بیماری ظاهر می شوند. تصور می‌شود که این آسیب‌پذیری ژنتیکی است و پرورش‌دهندگان از تولید توله‌سگ‌هایی از از پاگهای مبتلا به این بیماری اجتناب می‌کنند.

در سال 2008، یک مستند تحقیقاتی که توسط بی‌بی‌سی انجام شد، با مطالعه‌ای که توسط کالج امپریال لندن انجام شد، نشان داد که 10000 پاگ در بریتانیا به قدری همخون بودند که مخزن ژنی آن‌ها تنها معادل 50 نفر بود.

بیماری های جدی

پاگ ها ممکن است از مننگوانسفالیت نکروزان (NME)، که به عنوان آنسفالیت سگ پاگ (PDE) نیز شناخته می شود، رنج ببرند، التهاب مغز و مننژها یا NME همچنین در سگ های کوچک دیگر مانند یورکشایر تریر، مالتیز و شی هواهوا نیز دیده می شود. هیچ درمان شناخته شده ای برای NME که احتمالا یک بیماری ارثی است، وجود ندارد. سگ‌ها معمولاً در عرض چند ماه پس از شروع بیماری می‌میرند یا باید به روش شفقت آمیز کشته شوند، که در سگهایی که مستعد ابتلا به این بیماری هستند، بیشتر بین شش ماهگی تا سه سالگی زمان شروع بیماری است.

این نژاد، همراه با سایر سگ های براکی سفال (مانند باکسرها ، بولداگ ها)، همچنین مستعد ابتلا به همی ورتبرا هستند. دم پیچ خورده بولداگ بریتانیایی نمونه ای از hemivertebrae است، اما زمانی که نه در مهره های دنبالچه، بلکه در سایر نواحی ستون فقرات رخ دهد، می تواند باعث فلجی سگ شود. این عارضه زمانی رخ می‌دهد که دو قسمت از مهره‌های نخاعی در حالی که یک پاگ جوان هنوز در حال رشد است به درستی با هم ترکیب نمی‌شوند و در نتیجه یک حفره نخاعی نامنظم ایجاد می‌شود که می‌تواند بر طناب نخاعی فشار وارد کند.